Ang larangan ng pagtutudla, o marksmanship, ay pinaghalong art at science.

Marami ang isinasaalang-alang: Stance, Grip, Sight Alignment. Kasama ang wastong paraan ng paghinga at maging ang tamang pagkalabit sa gatilyo.

Subalit ang higit na mahalaga sa akin ay yung tinatawag na Follow Through.

Pagkalabit, isa pa ulit. At isa pa. At isa pa ulit.

Bang! BANG! BANG!

Nire-review ko sa isip ang basics habang naghihintay ng oras. Tatlumpong minuto na akong nakaabang sa dadaanan ng target ko ngayong araw.

Hindi ito trabaho.

Personal na lakad ito.

Dalawang buwan na ang nakalipas ng muntik na akong mapuruhan ng mga players ng kalaban.

Pagkatapos ng ambush nila, sumibat na rin ako at iniwan na ang bangkay ni Ella. Bahala na.

Nagpalamig.

Nag off grid.

Kumalap ng intel.

Na identify ko mga targets sa mga tip ng tropa. Sindikato ng droga ang kalaban. Napagkamalan daw akong PDEA asset kaya nagtangkang bumira.

Nabiktima lang pala ng mistaken identity.

Pero yun na ang huling pagkakamali nila.

Pumarada na ang mga motor sa kainan na madalas na madalas nilang dinadaanan.

Dalawang motorsiklo, tig dalawang sakay. Apat na confirmed targets. Wala pang sampung metro mula sa akin.

Amateurs.

Mga tambay na pinahawak ng bakal na laruan.

Walang situational awareness, di marunong kumilos. Nakatalikod sa mga possible avenues of approach. Pakaang-kaang. Mukhang mga bagito. Mayayabang.

Pumusisyon ako ng maayos na stance. Checked blind spots. Good coverage. Good angle.

Bumunot. Natural and solid grip. Automatic ang alignment.

Good sigh...